جعفر یاحقی: استاد باقرزاده نماد پیوند فرهنگ و ادب خراسان بود رئیس سازمان تبلیغات اسلامی کشور: حمایت از مظلومان غزه و لبنان گامی در تحقق عدالت الهی است پژوهشگر و نویسنده مطرح کشور: اسناد تاریخی مایملک شخصی هیچ مسئولی نیستند حضور «دنیل کریگ» در فیلم ابرقهرمانی «گروهبان راک» پخش «من محمد حسن را دوست دارم» از شبکه مستند سیما (یکم آذر ۱۴۰۳) + فیلم گفتگو با دکتر رسول جعفریان درباره غفلت از قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات در ایران گزارشی از نمایشگاه خوش نویسی «انعکاس» در نگارخانه رضوان مشهد گفتگو با «علی عامل‌هاشمی»، نویسنده، کارگردان و بازیگر مشهدی، به بهانه اجرای تئاتر «دوجان» مروری بر تازه‌ترین اخبار و اتفاقات چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر، فیلم‌ها و چهره‌های برتر یک تن از پنج تن قائمه ادبیات خراسان | از چاپ تازه دیوان غلامرضا قدسی‌ رونمایی شد حضور «رابرت پتینسون» در فیلم جدید کریستوفر نولان فصل جدید «عصر خانواده» با اجرای «محیا اسناوندی» در شبکه دو + زمان پخش صفحه نخست روزنامه‌های کشور - پنجشنبه ۱ آذر ۱۴۰۳ فیلم‌های سینمایی آخر هفته تلویزیون (یکم و دوم آذر ۱۴۰۳) + زمان پخش حسام خلیل‌نژاد: دلیل حضورم در «بی‌پایان» اسم «شهید طهرانی‌مقدم» بود نوید محمدزاده «هیوشیما» را روی صحنه می‌برد مراسم گرامیداشت مقام «کتاب، کتابخوانی و کتابدار» در مشهد برگزار شد (۳۰ آبان ۱۴۰۳)
سرخط خبرها

این آدم‌های مفت خور

  • کد خبر: ۱۴۶۴۳۲
  • ۰۱ بهمن ۱۴۰۱ - ۲۰:۳۱
این آدم‌های مفت خور
عدالت یعنی قرار دادن هرچیز در جای خودش. غیر این باشد می‌شود رفتار خلاف عدالت.

عدالت یعنی قرار دادن هرچیز در جای خودش. غیر این باشد می‌شود رفتار خلاف عدالت. اگر کسی توانایی ساختن دارد، اما به کار تجارت بپردازد به عدالت رفتار نکرده است. کسی که می‌تواند هنرمندی تمام باشد، اما به ساخت و ساز بپردازد هم از این مدار خارج می‌شود. اگر کسی که می‌تواند معلمی متأله باشد، اما به اقتصاد رو کند، ذیل همین معنا تعریف می‌شود. حکایت طلبه هم همین است. اگر در جای خود باشد و به کار وعظ و توسعه اخلاقی مشغول باشد، عادلانه‌ترین جایگاه را دارد.

توقع این که به بازار کار آید و خشت بالا بیندازد می‌شود خلاف عدالت. اتفاقا در کار یدی و فیزیکی بیشتر می‌شود او را ذیل واژه مفت خور تعریف کرد تا در کاری که با فلسفه وجودی او هم ساز است.

برای طبیب و معلم و مهندس هم همین قاعده حکم فرماست؛ اگر در جای خود نباشند، هرجا که باشند حتی با کار پردرآمد تر، می‌شوند مفت خور. خدا بیامرزد استاد صفائی حائری را وقتی در برابر این پرسش قرار گرفت که؛ چرا طلبه‌ها کار یدى نمى کنند و حال آنکه على (ع) کار مى کرد. نخلستان می‌ساخت. چاه می‌کند و... چنین جواب داد که: «على (ع) که روى زمین کار مى کرد، به این خاطر بود که او را از کار کردن روى استعداد‌ها محروم کرده بودند و گرنه هرگز آدم‌ها را رها نمى کرد.» که وظیفه او، کارکردن روی استعدادهاست.

باید از دل آدم‌های معمولی، مالک اشتر بیرون بکشد. باید انسان را به مقام تعالی برساند. اگر قرار بر توسعه نخلستان‌ها هم باشد باید انسان‌هایی را تربیت کند که هرکدام چند نخلستان بسازند، اما وقتی او را محدود و رابطه اش را با مردم مانع گذاری می‌کنند، امام به آبادانی زمین و ایجاد نخلستان می‌پردازد تا اشارتی باشد به تکلیف سازندگی انسان. وقتی استاد این نگاه را طرح کرد، یکى از طلاب که گویا دل آزردگى زیادى از برخورد برخى بى انصاف‌ها داشت پرسید: راستى به نظر شما مفت خور کیست؟ جواب استاد تأمل برانگیز و تعلیم دهنده بود؛ «مفت خور کسى است که مشغول انجام تکلیف نباشد.

اگر پزشکى بتواند پزشک تربیت کند، ولى تعلیم را رها کرده و مطب باز کند که خود را تأمین مالى کند، بر مسند وظیفه ننشسته است. اگر یک روحانی که می‌تواند انسان تربیت کند به کار دیگر بپردازد تکلیف خود را انجام نداده است.» بله، مفت خور، کسی است که در دایره تکلیف خود ایفای نقش نکند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->